yaprakları dökülüyor ağaçların,
üşüyorum...
duygularım karanlık, duygularım sensiz!
eski coşkum yok!
cansız kalp atışlarım,
sönüyorum...
bir volkan gibi...
haykırıyorum, sesi çıkmıyor yüreğimin,
bekliyorum...
ümitsizce doğacak yeni güneşi,
belki, yankılanacak bir telefon sesini...

yalan olsa gerek!
bir hayal diye düşünüyorum,
yaşadığım bu düş perdesini...
son sigaramı da yakıyorum,
boş kalan pakete bakarak
kendimce iç geçiriyorum
olmasaydı böyle!
bitmeseydi böyle!

şimdi nerelerdeyim.
defalarca okuyorum yazdıklarımı,
yüreğim söylüyor yazacaklarımı
seni anlatamıyorum bir türlü,
anlatılamıyorsun...
sığmıyorsun sayfalara,
yüreğime de sığmadığın gibi
taşıyorsun...

seninle başlıyorum her yeni güne,
seninle noktalıyorum.
geceler tat vermiyor eskisi gibi
ah o geceler!
kahır dolu,
üzerime üzerime geliyor,
boğuluyorum...

ve sabahlara kayboluyorum,
derinden sensizliğimde...
gözlerimi açtığımda yine aynı sahneler
sen yoksun!
Ben yerli yerimde...
Olmasaydı böyle!
Bitmeseydi böyle!

Ben şimdi;
güneşin gülen yüzüne aldanıp,
çiçeğini erken açan
sabah seherinde,kırağı düşünce
don vurup yanan ağaçlar misali gönlümle
iç içe yaşamaya çalışıyorum.

inandıramıyorsam kimseyi,yaşamak bunun neresin de?
bir yalansa yaşanılan, gerçek neresin de?
her aşk sonunda biter,
doğru...
ki çoğu yaşanmamıştır zaten,
aşk değildir, yaşanıldığı sanılan...